...pierwszy cud !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dziś poranne nudności, wymioty. Po południu wizyta u laryngologa… Igorek chrząka, niepokoi mnie to. Boję się, że to jakiś naciek, nawet nie chcę myśleć… Prawe ucho tylko swędzi, na szczęście już nie boli. Pytam z drżeniem serca lekarki (bada nas po raz pierwszy)- jak guz? Informuję, że ostatnio się zmniejszył, było widać trochę błony bębenkowej. Nie odzywa się. Świeci do jednego ucha, za chwilę do drugiego.
Proszę spojrzeć- zwraca się do mnie. To jest lewe - pokazuje… Patrzę przez wziernik… A teraz prawe. Zaglądam. Nogi się pode mną uginają. Uszy wyglądają dokładnie tak samo!!! Nie ma czerwonego koralika w środku. Guz zniknął!!!! Dzwonię do Alberta, pytam czy siedzi, oznajmiam dobrą nowinę . Albert płacze jak dziecko. Wchodzę do windy, tracę zasięg…
Albert pisze do mnie: Monika jak mi dziś powiedziałaś o tym uchu Igorka… Ja czegoś takiego nigdy nie przeżyłem. Ja wiem, że to nie oznacza zwycięstwa, ale to było coś nieprawdopodobnego, Jakby coś strasznego ze mnie spadło… Teraz będę już tylko walczył!
Walczysz! Wszyscy walczymy. Nie stać nas na zwątpienie!!!! Cuda się zdarzają, trzeba w nie tylko uwierzyć. Wierzę, że guz zmniejsza się także w środku, oddala się od kości skroniowej, przestaje naciekać na podstawę czaszki… Dowiemy się tego 10 marca, po zakończeniu czwartej chemii, kiedy małemu wykonają rezonans magnetyczny głowy.