czwartek, 11 lutego 2010

...moi bohaterowie

Oddział pierwszy to oddział wyjątkowy i to nie tylko ze względu na świetnych specjalistów, którzy tu pracują i sprawiają, że jest uznawany za jeden z najlepszych w Polsce i Europie.

Dla mnie to oddział małych i dużych bohaterów. Fantastycznych ludzi. Prawdziwych do bólu. Oddział małych dzieci, które musiały przedwcześnie dorosnąć, by walczyć z chorobą i ich heroicznych rodziców, którzy przeformatowali swoje życie, by być z nimi tutaj. Tygodniami. Miesiącami. Latami…. W tej ciężkiej, niesprawiedliwej chorobie. Po niej już nic nie jest takie samo.

W szpitalnej sali spotykam Piotrka. „Młody ojciec” myślę o chłopaku trzymającym na ręku trzyletnią rezolutną dziewczynkę. Wygląda na – „góra”-19 lat…

Poznajemy się. Rozmawiamy. Z opowieści, którą snuje wyłania się obraz niezwykłego człowieka, który mimo młodego wieku dźwiga na barkach bagaż dramatycznych przeżyć. Tej mrocznej przeszłości nie widać w radosnych oczach, pięknym promiennym uśmiechu. Tak zaskakująco dużo w nim pogody ducha, ciepła, rozwagi i odpowiedzialności, gdy zajmuje się małą… -To nie moja córka – wyjaśnia pierwszego dnia. – To moja przyrodnia siostra.

Opowiada o sobie. Lekko, bez patosu. O tym jak choroba zabrała mu ojca. O tym, że gdy miał 11 lat zachorował na białaczkę. Na oddziale leżało ich 11-tu. Młodych, pełnych życia chłopaków. Przeżyło dwóch.

On dostał swoją drugą szansę. Urodził się na nowo. I wtedy jakby słońce wyjrzało zza chmur. Mama poznała ojczyma. Dobrego człowieka. Wypadki potoczyły się lawinowo. Późna ciąża, decyzja rodziców o urodzeniu dziecka, mimo poważnych powikłań… Narodziny ślicznego ważącego 1200 gram wcześniaka – drobniutkiej dziewczynki. Widziałam jej zdjęcia w komputerze...

Niektórzy nie dawali małej szans. Ona była jednak silna i zdeterminowana. Rosła jak na drożdżach. Przeżyła… Z mamą było niestety gorzej. Jej stan się pogarszał, ale ukrywała to przed Piotrkiem i jego siostrą. Kiedy usłyszeli – nowotwór, to był już faktycznie wyrok. Ostatnie stadium. Przerzuty do kości. Trudny czas dla nich wszystkich. Piotr zajmował się małą, jego siostra pielęgnowała matkę. Ojczym pracował. .. Siostra Piotra opowiadała mi, jak mama umarła jej na rękach. Jak ją umyła i ubrała po wszystkim. Sama. Bez pomocy. Musiała być silna. Dla siebie, dla brata, dla ojczyma. Przecież malutka miała niespełna rok.

Była ich radością. Oczkiem w głowie. Rekompensowała wszelki smutek. Taki szczebiocący koliberek. – Nazywaliśmy ją „Forrest Gump”, bo nie chodziła tylko biegała… - opowiadali.

I ten promyczek też zakryły chmury. Jesienią ubiegłego roku pojawił się ropno-krwawy wyciek z ucha. Porażenie prawej strony twarzyczki… Po raz trzeci usłyszeli to straszne onkologiczne słowo…

Nie wiem czy się załamali, płakali, buntowali, że już po raz trzeci muszą być Hiobami i toczyć walkę z rakiem. Że to zbyt dużo jak na jedną rodzinę. Że Bóg chyba się pomylił…

Bo patrzę im w oczy i widzę spokój. Widzę jak reorganizują sobie życie, wymieniają się, by być z małą na oddziale. Z jakim poświęceniem, ale i przyjemnością spędzają z nią czas…

Kasia, siostra Piotrka mówi ocierając łzy: Gdy tylko czuję niepokój, jest mi ciężko, gdy płaczę...wtedy zawsze w nocy śni mi się mama. Pociesza i uspokaja. Mówi, że będzie dobrze. Wierzę jej…

Zwykli-niezwykli ludzie. Moi bohaterowie…
Chapeaux bas!

6 komentarzy:

  1. popłakałam się jak przczytałam Wasz dzisiejszy post od kilku dni czytam Was codzień jak Igorek się czuje i czy ta biegunka przeszła. Boże daj tym ludziom siłe do walki ;(

    OdpowiedzUsuń
  2. Każdy w życiu coś przeżył... czasem były to dobre czasem złe doświadczenia...
    Na naszej drodze spotykamy różnych ludzi ... każda z napotkanych osób ma na nas wpływ...czasem te osoby nam pomagają... czasem doprowadzają nas do szalu... ale zawsze nas czegoś uczą...
    Gdyby w życiu wszystko było łatwe proste i przyjemne ... zatracilibyśmy poczucie jakiejkolwiek wartości i rozróżniania dobra od zła ... stalibyśmy się beznamiętni i bezuczuciowi..tylko Ci co poczują smak goryczy mogą docenić słodycz..
    POZDRAWIAM CIEPLUTKO

    OdpowiedzUsuń
  3. Gorące buziaczki przesyłamy dla Igorka.Mój synek na oddziale I też spędził bardzo dłuzo czasu. teraz jest już w domku, zdrowiutki, ale podczas tych złych chwil to On dawał nam siłę do walki z Jego chorobą. Zapewne tak samo jak Igorek daje siłę Wam.

    OdpowiedzUsuń
  4. Wierzymy, że dla nas także będzie to tylko "czasowy" pobyt. Przykry etap, o którym szybko zapomni. Dziękuję za promyczek nadziei!!!

    OdpowiedzUsuń
  5. dzień dobry serdecznie państwa pozdrawiam rozumiem doskonale co państwo przechodzom najgorsze co moze spotkać człowieka to dzień w którym sie dowiaduje że jego dziecko jest chore i to na takom chorobe ja też jestem w takiej sytuacji moja córka ma nowotwór złośliwy i od 2008roku jest leczona w katowicach ligocie jest ślicznom dziewczynom ale nie do konca wie na co jest chora nie potrafie jej tego powiedziec sama nie daje sobie z tym juz rady teraz jest po kolejnym zabiegu a dziś ma18 urodziny i bardzo jom kocham oddalabym za niom swoje życie przepraszam ze to do państwa pisze ale nie mam nikogo skim mogłabym o tym porozmawiać my też mieszkamy w ośięcimiu i głęboko wierze wierze w to że państwa synek wyzdrowieje pozdrawiam serdecznie I.P

    OdpowiedzUsuń
  6. Witam i ściskam gorąco Panią i Pani śliczą córkę, której życzymy z okazji urodzin tylko ZDROWIA, resztę ma - miłość najblizszych... Bardzo prosimy o kontakt na prywatnego maila: monikabartosz@poczta.onet.pl - przez bloga nie możemy kontaktowac się bezpośrednio. Życzymy powodzenia i czekamy na kontakt.

    OdpowiedzUsuń