Nieustannie mailuję z Gosią Kern (kiedyś Gałgan) u której we Freiburgu zamieszkamy. Gosia wzięła sobie tydzień urlopu żeby być z nami:)
Wczoraj spędziliśmy bardzo miłe popołudnie Pod Borem u Państwa Knapików. Kiedyś (hmm w młodości) bywałam tam niemal co weekend. Zajechaliśmy pod Bór: Kaśka - moja licealna koleżanka z dziećmi, ja z dziećmi, jej brat z rodziną.... Wspominałyśmy nasze licealne beztroskie życie... Babską klasę i naszą paczkę. Wciąż utrzymujemy kontakty i spotykamy się w miarę regularnie, choć połowa z nas wyemigrowała do Irlandii lub osiedliła się w innych miastach Polski. Dziewczyny (dawno „mężate i dzieciate”) bardzo zaangażowały się w pomoc dla Igorka.... Jeszcze raz mojej fantastycznej „4 e „z Konara - dziękuję:) I Kasi - za zaproszenie:)
A dla Igorka to popołudnie na świeżym powietrzu, z huśtawką, piłką i dziecięcym towarzystwem było cudowną odmianą. Potem pojechaliśmy do Sylwii i Michała na ognisko i pieczenie kiełbasek. Dziś gościmy u Stasia Dąbrowskiego. Chłopaki pograją na ogródku w nogę...
Ładujemy akumulatorki przed sobotnim wyjazdem. Igorek zaokrąglił się po buzi, nabiera rumieńców. Zaczynają mu powoli odrastać włoski, brwi i rzęsy... Pozornie powoli wracamy do normalności.
Jeszcze tylko operacja.
dlaczego pozornie? w Waszych slowach ciagle wyczuwam zwątpienie, niepewność. Pamietajcie sceptycyz sprawia że droga do sukcesu jest wyboista.Ja założyłam że jest dobrze, bedzie bardzo dobrze,no nie tylko ja,ale wszyscy których interesuje los Igorka ,oraz całej jego rodziny zakładają tak samo. SUKCES
OdpowiedzUsuń