poniedziałek, 7 czerwca 2010

... skrzydła u ramion

Dziś rano zawozimy Janoszka do szkoły i pędzimy do Krakowa na radioterapię. Na oddziale podczas przyjmowania tabletki antybiotyku Igorek wymiotuje. Dostaje zofran i leży osłabiony w łóżeczku, oczekując na wynik morfologii. Pani dr przynosi dobre wieści - leukocyty podskoczyły – odstawiamy zastrzyki neupogenu i możemy zjechać na dół, na poziom -1, na radioterapię. Przed wejściem do akcelelatora konsultuję się jeszcze z radioterapeutką, która prowadzi Igorka. Bardzo miła Pani doktor Bartoszewska ogląda uszko Igorka – jest zaczerwienione ale suche, bez wydzieliny.  Mały ma już lekkie odczyny misjscowe po napromienianiu na skórze, w okolicy ucha i na żuchwie, które po zakończeniu naświetlań mają zniknąć, ale nie ma gorączki i innych niepokojących objawów – możemy więc kontynuować radioterapię. Przed nami jeszcze pięć frakcji na obszar guza pierwotnego a potem trzy – na jego pozostałość. Pani doktor każe chronić uszko przed słońcem i uczula, że każda poważna infekcja oznacza przerwanie radioterapii – co przekłada się automatycznie na zmniejszenie szans na wyleczenie. To działa na nas jak zimny prysznic, choć przecież doskonale wiemy, co i Kto jest stawką w tej walce...
Po południu odwiedza nas Maja Berezowska. Pijemy kawę, rozmawiamy. Majka rozgrywa obowiązkowy mecz w piłkę nożną z Igorkiem ( na dwie elegancko rozłożone w pokoju bramki- prezent na Dzień Dziecka:), osłuchuje małego i moją mamę, która znów ma duszności. Nasz Anioł Stróż.
Wchodzę do sklepu na dole. Pani ekspedientka w sklepie spożywczym pyta o Igorka (ten sklep zorganizował dwie zbiórki publiczne dla naszego synka), natomiast pani ekspedientka w mięsnym opowiada swoją „onkologiczną” historię. Wzruszającą historię z happy endem. Takie historie pozwalają wierzyć. Uskrzydlają. Tak, jak opowieść mojej ukochanej polonistki z podstawówki, pani Ewy, której tyle zawdzięczam (choćby mój wyuczony zawód:), a którą niedawno spotkałam w przychodni.
- Spójrz na mnie – powiedziała. - Przeszłam to wszystko. Chemioterapię, radioterapię. Miało mnie już nie być... Minęło 16 lat ... Żyję...
Chłonę takie "skrzydlate" komunikaty. Spijam siłę i nadzieję płynącą z tych słów.
Można pokonać raka - powtarzam w myślach jak mantrę.
Każdego dnia nabieram pewności, że: Można pokonać raka. Bo można!
Ta pewność nie eliminuje strachu z mojego życia.
Może nigdy nie przestanę się bać.
Ale wiem jedno. Igorek pokona raka!

3 komentarze:

  1. na pewno pokona! modlę się o to! i z niecierpliwością wyczekuję każdej nowej notki o chociażby najmniejszym kroku w przód...
    pozdrawiam i życzę dużo siły!
    Karolina

    OdpowiedzUsuń
  2. Moniko! IGOREK POKONA RAKA! :o) bo... wszyscy głęboko w to wierzymy! a strach... towarzyszy nam wszystkim...nieustannie...może to jeden z "objawów" miłości? :O) trzymaj się dzielnie, bo co do Igora, to wiem, że da radę, ale Ty... dbaj o siebie! Uściski dla Was! :O)

    OdpowiedzUsuń